Cycli tussen leven en dood
Na een zomer met strandlessen, koken in Italië en meer, is de gong weer tot leven gekust.
Het doet me goed om dingen een tijdje te laten rusten, te kijken of ze daarna weer tot leven komen of klaar zijn.
De wereld schudt en is in chaos.
Zelf ben ik dankbaar dat er in mij juist veel op z’n plek valt. Na bijna twee jaar reizen en “zwerven”, ben ik aan het landen op een prachtig plekje in Camperduin (Schoorl). Zoals verwacht, brengt grond onder mijn voeten een verandering: mijn fucus meer naar deze omgeving en ik begin nieuwe prille wortels in deze vruchtbare aarde te laten groeien.
Voor mij is dit een periode van afronding van een cyclus en het begin van een nieuwe, waarvan ik nog niet precies zie hoe deze er uit zal zien.
Al vanaf jonge leeftijd heb ik mij thuis gevoeld in het veld tussen leven en dood, in de breedste zin.
De overgave aan verandering, aan het niet weten. Het laten afsterven van wat niet meer dient en de rauwheid die dan overblijft.
De momenten waarop ik vergeet te ademen en dan de volste teug neem in de nieuwe onbekende bruisende ruimte die er is.
Grote angst en grote fascinatie. Verwondering en verbijstering.
Al loont het hier “aankomen” zeer de moeite, beleef ik van tevoren vaak veel angst en weerstand. Maar wanneer ik hier aankom, in deze overgave, is er de grootste bevrijding.
Deze plek, waar ons hoofd niet bij kan, is de plek van waaruit we werkelijk kunnen creëren. Hier valt niet zoveel vast te houden. Vanuit hier is daadwerkelijke vernieuwing mogelijk.
Wanneer we creeëren vanuit het bekende, herhalen we wat we al weten. Ik heb wel eens gehoord dat we dat 95% van de tijd doen.
En tegelijkertijd geloof ik er in dat activiteiten die je uit je hoofd brengen, in de ruimte van eenheid, dit percentage flink kunnen verlagen.
Durven we te verblijven hier, zonder nog iets in te vullen tot het daar tijd voor is?
Er zijn tijden van niet weten. Tijden van nieuwe inspiratie en richting ontvangen. Tijden van gaan. Tijden van herhalen van wat er werkt, zolang het levendig voelt. En dan tijden van afbreken om ruimte te maken voor een nieuwe ronde.
In welke cyclus zit jij? Waar voel je je het meest levend en verbonden?
