Voor jou, zee
Januari 2018
Terug in Jou
7-2-2023
De altijd sterke meeuwen zijn vandaag
zo zacht, gewichtloos.
Bewegingloos tegen de wind in,
laten zij voor mij de tijd stilstaan.
In mijn hoofd en in de lucht laten zij zien,
de onaanraakbaarheid van wolken.
En de stilte
die het ruisen zachtjes vasthoudt
in haar armen.
Thuis, voor eeuwig thuis,
kom ik, in deze ruimte zonder tijd.
Mijn ogen groter dan de lucht.
Ze reiken achter mij, boven, onder mij.
Ik zuig me vol, heet je welkom,
JIJ, eindeloos leven dat ik ben.
Kom in mijn brein,
oogleden, vingertoppen
en voorbij de grenzen van mijn huid.
Kom in de zilveren rivieren van
trillend leven
tot in mijn diepste gronden.
De aardse vormen roepen,
net als dat de meeuwen schreeuwen:
terug naar je plek,
terug, terug.
Bang, ik durf niet,
bang om JOU
te vergeten. Mijn ogen tranen
vanuit een hart vol heimwee.
De zwaartekracht vertelt mij desondanks,
waar ik nu hoor.
Kom naar mij, mijn kind.
De aarde duwt me liefdevol
daar naar haar laagste punt.
Kom, druk je lippen op mijn bodem,
krul je vingers in mijn sneeuw.
Ik geef me over.
Het verlangen naar versmelting
tussen levensvormen
schept een cyclus zonder einde en begin.
Het strand trekt aan de golven,
zij gaan en blijven komen.
De wind duwt schuim vooruit
de vlokken vinden hobbels op het zand.
De kustlijn zoekt de lucht en wederzijds.
Twee vormen als zodanig
zullen nooit versmelting vinden.
Tot in dat wonderlijk moment,
waarop elke vorm JOU
in zichzelf herkent
en in de overkant.
Dan stopt de tijd.
Staan meeuwen stil tegen de wind,
zijn ogen wijder dan de lucht.
Misschien dat ik moet komen en weer gaan
net als de golven.
Vergeten en weer weten.
Vergeten en weer weten.
Vergeten en weer weten.
Tot het begin en eind van elke cyclus
één is.
Tot ik terug in JOU ben
Voor altijd.
Nu
is het begin en eind van elke cyclus, één.
Nu.
Ben ik terug in JOU
voor altijd.
Januari 2018
Vriendschap
14 maart 2018 Opgedragen aan mijn lieve vrienden, ver en dichtbij, jong en oud, vroeger, nu, en ooit
Vriendschap.
Als iemand je leven mag boetseren
net als het water dat de rotsen slijpt en zacht maakt.
Vriendschap, soms zo sterk dat het snijden mag,
diep wroetend in de ziel te wille van de Liefde
die vrije toegang kreeg toen
het vertrouwen was gesmeed
al is het uitzicht een verrassing keer op keer.
Vriendschap, als je samen reist
naar andere planeten en terug.
Als jouw water stroomt in mijn levensrivier.
Als ik de stappen zet die jij had willen zetten,
maar het niet kon.
Samen suf van een kwart glaasje rode wijn,
klauteren op rotsen in zomerjurk en pyjamabroek
terwijl de vogels schaterlachen met de zon tezamen.
Vriendschap, mijn warmte.
Vriendschap, soms zo dierbaar dat ze verdwijnt,
als we beiden verder gaan op onze eigen weg.
En je toch nog wandelt op mijn paden in gedachten,
je hart nog klopt in hetzelfde ritme als het mijne.
Vriendschap is een rede om
alleen te kunnen zijn,
met de hartslag van de aarde,
de omhulling van de lucht,
jouw sterren in mijn ogen.
In gedachten de spelonken van jouw ziel,
je verlangens en je spijt,
je dromen.
De dood die de liefde vrijliet.
Onze stem schoorvoetend maar
welwillend dit bezingend.
Vriendschap,
liever heel dichtbij en straks extra ver.
Liever leven met de donder
dan veilig achter glas.
Vriendschap,
als ik zeg:
‘ik zal je missen’
en bedoel:
‘ik neem je mee met elke stap’.
