IN.
13-08-2023
Het is makkelijk om in slaap te vallen,
mijn hoofd weg te draaien.
Een deeltje van mijn levenskracht laat los,
op weg naar waar zij wel ontvangen wordt.
Ik tuur naar grijze wolken, vragend.
Fluister mijn verwarring in doffe,
holle ruimtes.
Antwoorden verdwijnen in de mist.
Ik loop ze mis.
Tot de harde winden uit het westen
de as wegblazen van wat al
lang geleden stierf.
Hun ferme stem bezingt
een einde en misschien,
een nieuw begin.
De as schittert, alsof hij in alle glorie
zijn laatste adem geeft.
Valt dan geruisloos door mijn vingers,
en wordt voeding voor de grond.
Vele vragen verder ben ik,
als de zon zich eindelijk toont,
groots tussen de ruimte in de wolken.
Hoe kon ik het vergeten.
Je stond op pauze.
Tot ik weer durfde te kijken.
Angstig was ik, om een nieuwe weg te zien,
één waarvan het eind onzichtbaar
en oneindig is.
Dus wachten alvorens te kijken, kan voor eeuwig.
Wordt het Wachten, of Leven?
Het leven is net als adem.
Als je het niet voelt,
gebeurt het zonder dat je meedoet.
Geduldig wacht de adem op
mijn wezen
tot ik kies om er te zijn.
In deze fractie een heel leven:
daar, tussen in- en uit.
Kom
uit je slaap.
Kruip uit je donker.
Ik ken je al zo lang.
Kom
uit de oude cirkel
naar de plek die onbeschreven is,
onbeschenen, ongezien.
Je geeft me tranen,
glimmend
op mijn zachte ogen,
je bent mooi als ochtendlicht.
Je laat mijn ogen knipperen,
kan haast niet bevatten,
de schoonheid van de lucht
wanneer ik kijk.
Kom
Neem je eerste adem,
in extase.
En de stilte is met één vinger aan te raken.
Glinstering is hoorbaar wanneer zij over water glijdt.
Geen chaos, niet bevroren,
geen bevestiging van angst.
Geen schaduw in de nacht,
geen scheuren in mijn hart.
Niets van dat.
Verre van dat.
Verre van ver.
Het begin van wat ik altijd wist
is hier, in mij.
Voor jou. De Zee.
Januari 2018
Vriendschap
14 maart 2018 - Opgedragen aan mijn lieve vrienden, ver en dichtbij, jong en oud, vroeger, nu, en ooit
Vriendschap.
Als iemand je leven mag boetseren
net als het water dat de rotsen slijpt en zacht maakt.
Vriendschap, soms zo sterk dat het snijden mag,
diep wroetend in de ziel te wille van de Liefde
die vrije toegang kreeg toen
het vertrouwen was gesmeed
al is het uitzicht een verrassing keer op keer.
Vriendschap, als je samen reist
naar andere planeten en terug.
Als jouw water stroomt in mijn levensrivier.
Als ik de stappen zet die jij had willen zetten,
maar het niet kon.
Samen suf van een kwart glaasje rode wijn,
klauteren op rotsen in zomerjurk en pyjamabroek
terwijl de vogels schaterlachen met de zon tezamen.
Vriendschap, mijn warmte.
Vriendschap, soms zo dierbaar dat ze verdwijnt,
als we beiden verder gaan op onze eigen weg.
En je toch nog wandelt op mijn paden in gedachten,
je hart nog klopt in hetzelfde ritme als het mijne.
Vriendschap is een rede om
alleen te kunnen zijn,
met de hartslag van de aarde,
de omhulling van de lucht,
jouw sterren in mijn ogen.
In gedachten de spelonken van jouw ziel,
je verlangens en je spijt,
je dromen.
De dood die de liefde vrijliet.
Onze stem schoorvoetend maar
welwillend dit bezingend.
Vriendschap,
liever heel dichtbij en straks extra ver.
Liever leven met de donder
dan veilig achter glas.
Vriendschap,
als ik zeg:
‘ik zal je missen’
en bedoel:
‘ik neem je mee met elke stap’.
